Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.I.djvu/23

21

KOŚCIÓŁ PANNY MARYI W PARYŻU.

rza, która zaczynała huczyć, wznosiła się nad tłumem. Jehan de Moulin pierwszy podłożył iskierkę.
 — Dyalog! dyalog! precz z flamandczykami — zawołał z całych piersi, kręcąc się jak wąż na swoim kapitelu.
 Tłum klasnął w ręce.
 — Dyalog! dyalog! — powtórzył — a całą Flandryę niech piorun trzaśnie.
 — Dyalog! natychmiast — powtórzył ulicznik — bo inaczej powiesimy rządcę pałacu zamiast komedyi i morału.
 — A to zuch! — krzyczał lud — zacznijmy od sierżantów.
 Głośny nastąpił okrzyk. Czterej sierżanci spojrzeli na siebie i zadrżeli. Tłum ruszył się i lekka balustrada, przedzielająca ich, uległa sile.
 Położenie było krytyczne.
 — Na powróz! na powróz! — wołano ze wszech stron.
 W tej chwili obicie garderoby, wyżej przez nas opisane, podniosło się i dało przejście osobie, której ukazanie się samo zmieniło gniew w ciekawość.
 — Milczenie! milczenie!
 Osoba ta, niepewna i drżąca, postąpiła aż na brzeg marmurowego stołu, kłaniając się tak nisko, jakby zginała kolana.
 — Panowie mieszczanie — rzecze — i panny mieszczanki, będziemy mieli przyjemność przedstawić przed jego eminencyą kardynałem dyalog bardzo moralny pod tytułem: Sąd Najświętszej Panny Maryi. Ja w tej sztuce będę grał Jowisza. Jego eminencya towarzy-