Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.I.djvu/29

27

KOŚCIÓŁ PANNY MARYI W PARYŻU.

 — A to było pocieszne. Dzisiejszy dyalog jest napisany umyślnie dla Małgorzaty Flamandzkiej.
 — Czy będą śpiewać sielanki? — zapytała Gisquetta.
 — Broń Boże! — rzekł nieznajomy — w dyalogu nie trzeba mieszać rodzajów. Żeby to była komedya.
 — Szkoda — odparła Gisquetta. Wtedy przy fontannie Ponceau byli ludzie i kobiety dzikie, którzy walczyli i śpiewali sielanki.
 — To co przystoi dla legata, nie wolno księżniczce.
 — I przy nich — dodała Lienarda — grali na wielu instrumentach.
 — A dla ochłodzenia przechodzących — mówiła Gisquetta — fontanna trzema otworami wyrzucała wino, mleko i hypokras, które pił każdy, kto chciał.
 — Nad Ponceau zaś — mówiła dalej Lienarda — pod Trójcą świętą, była pasya z osób milczących.
 — Ah! pamiętam, pamiętam — zawołała Gisquetta. Bóg na krzyżu pomiędzy dwoma łotrami po lewej i po prawej.
 Tutaj obiedwie znajome, przypominając sobie wjazd legata, zaczęły mówić razem.
 — A dalej pod porte aux peintres były inne osoby bardzo bogato ubrane.
 — Pod źródłem świętego Inocentego strzelec ścigał łanię z psami i przy odgłosie trąbek.
 — A w jatkach paryskich rusztowanie, przedstawiające bastylię w Dieppe.
 — A kiedy legat przechodził, pamiętasz Gisquetto, dano znak do sturmu i wszystkim anglikom popodrzynano gardła.