Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.I.djvu/59

57

KOŚCIÓŁ PANNY MARYI W PARYŻU.

 — Ach! małpa — mówiła jedna.
 — Równie zła, jak brzydka — dodała druga.
 — To dyabeł — zakończyła trzecia.
 — Na nieszczęście mieszkam pod Panną Maryą i często w nocy słyszę go chodzącego.
 — Z kotami.
 — Na naszych dachach.
 — I straszy nas w kominach.
 — Kiedyś wieczorem zajrzał do mnie oknem, takem się zlękła!
 — Kiedyś miotłę zostawił mi pod drzwiami.
 — Ach! jaki szkaradny!
 — Ach! paskudny!
 — Bah!
 Mężczyźni, przeciwnie, byli uradowani i poklaskiwali; Quasimodo, przedmiot zajęcia, stał wciąż we drzwiach kaplicy, ponury, z groźnem spojrzeniem, i pozwalał się podziwiać.
 Jeden z młodzieży (sądzę, że Robin Poussepain) roześmiał mu się pod nosem i bardzo zbliska. Quasimodo wpół go pochwycił i rzucił na ziemię, nie mówiąc słowa.
 Pan Coppenole, ucieszony, zbliżył się doń.
 — Przez Boga ukrzyżowanego! — zawołał — w życiu mojem nie widziałem podobnej brzydkości. Warteś być głową błaznów tak w Rzymie, jak w Paryżu.
 To mówiąc, oparł się na jego ramieniu.
 — Jesteś zuch — rzecze znowu szewc, — z którym upić się mam wielką ochotę — i cóż ty na to?
 Quasimodo nic nie odpowiedział.