Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.I.djvu/60

58

WIKTOR HUGO.

 — Na Boga! — zawołał szewc — czyś głuchy?
 W rzeczy samej był głuchy.
 Quasimodo, zniecierpliwiony poufałością, Coppenola, zwrócił się nagle ku niemu i zgrzytnął tak okropnie zębami, że olbrzym flamandzki cofnął się jak buldog przed kotem.
 Wokoło osoby Quasimoda zrobiło się koło piętnastu kroków średnicy trwogi i uszanowania. Pewna stara kobieta wytłómaczyła Coppenolowi, że głowa błaznów był głuchy.
 — Głuchy! — powtórzył szewc z głośnym śmiechem flamandzkim.
 — Na rany Chrystusa! doskonały naczelnik błaznów.
 — Ach! znam cię — zawołał Jan, który zeszedł z kolumny, aby się Quasimodowi lepiej przypatrzeć — ach! to dzwonnik od Najświętszej Panny. Jak się masz, Quasimodo?
 — Ach! to dyabelec — mówił Robin Poussepain — ach! to garbus! ach! to kulas. Patrzajcie, jednooki; mówcie do niego, głuchy! ah! to szczególna!
 — Mówi kiedy chce; — rzekła stara — ogłuchł od dzwonów, ale nie jest niemy.
 — Tegoby jeszcze brakowało — zrobił uwagę Jehan.
 — Ma jedno oko — dodał Robin Poussepain.
 — Jednooki jest większym kaleką niż ślepy, bo wie, czego mu brakuje.
 Żebraki, lokaje, rzezimieszki, połączeni z ulicznikami, zaczęli szukać po szafach tyary papierowej,