Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.I.djvu/63

61

KOŚCIÓŁ PANNY MARYI W PARYŻU.

 Zbliżył się do kilku mieszczan, którzy zdawali mu się o dyalogu rozmawiać — otóż co podchwycił z ich rozmowy.
 — Czy znasz, panie Chaneteau, pałac nawarski, należący do księcia Nemours?
 — Znam; wprost kaplicy Braque.
 — Otóż ten pałac skarb wynajął Wilhelmowi Alixandrowi, historykowi, za sześć soldów paryskich rocznie.
 — Jakże mieszkania drożeją!
 — Dalej, dalej — mówił do siebie Grintoire z westchnieniem — idźmy słuchać.
 — Koledzy! — zawołał jeden z młodzieży w oknie — Esmeralda, Esmeralda na placu.
 Wyraz ten cudowne zrobił wrażenie. Wszystko, co było w sali, rzuciło się do okien, powtarzając: Esmeralda! Esmeralda!
 W tej chwili grom oklasków dał się słyszeć.
 Co to ma znaczyć Esmeralda? Pytał Grintoire, załamując ręce.
 — Ach! mój Boże, teraz widzowie na oknach.
 Zwrócił się ku marmurowemu stołowi i ujrzał przerwany dyalog. Było to właśnie w chwili, gdy Jowisz wyszedł z piorunem.
 — Michale Giborne — zawołał rozgniewany poeta — a ty, czyś tu potrzebny?
 — Niestety — rzekł Jowisz — jeden z tych młodych panów zabrał mi drabinę.
 Grintoire spojrzał i przekonał się, że komunikacya między sceną a garderobą była przerwaną.