Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.I.djvu/74

72

WIKTOR HUGO.

 Koza podniosła nogę i raz uderzyła w bębenek. Rzeczywiście był styczeń. Gmin dał oklaski.
 — Dżali — znowu mówiła dziewczyna, obracając bębenek z drugiej strony — który dzień mamy?
 Dżali podniosła wyzłocone kopyto i sześć razy uderzyła w bębenek.
 — Dżali — znowu mówiła cyganka, nowy obrót nadając bębenkowi — którą mamy godzinę?
 Dżali uderzyła siedm razy. W tej samej chwili zegar na domie pod filarami siódmą uderzył.
 Lud unosił się z radości.
 — To czary — odezwał się głos w tłumie. Był to głos łysego mężczyzny, który wzroku nie spuszczał z cyganki. Zadrżała, odwróciła się; lecz oklaski ozwały się nanowo i zaćmiły niechętny wykrzyknik.
 I w jej myśli musiały rozjaśnić przykrość wrażenia, bo znowu kozę zapytała:
 — Dżali, jak pan Guichard Grand-Remy, kapitan pistolierów chodzi?
 Dżali stanęła na tylnich nogach i zaczęła beczeć, idąc z taką powagą, że całe koło widzów śmiało się na głos z tej powagi.
 — Dżali — mówiła młoda dziewczyna, ośmielona tem powodzeniem — jak prawi Jakób Charmolue, prokurator?
 Koza usiadła i beczeć zaczęła z takiemi gestami, że oprócz złej francuzczyzny i złej łaciny, gęsta, akcent, postawa, wszystko było podobne.
 Gmin klaskał bez końca.
 — Bluźnierstwo! profanacya! — zawołał łysy mężczyzna.