Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.II.djvu/113

113

KOŚCIÓŁ PANNY MARYI W PARYŻU.

 — Piękny kuzynku, — odpowiedziała Florentyna z gniewnym akcentem — jużem ci trzy razy powiedziała, że to grota Neptuna.
 Widocznie Florentyna lepiej od matki rozumiała przymus kapitana. On ze swej strony czuł potrzebę rozmowy.
 — Dla kogo ta cała Neptunerya? — zapytał.
 — Do opactwa świętego Antoniego des Champs — odpowiedziała Florentyna, nie podnosząc oczu.
 Kapitan wziął do ręki kawałek roboty.
 — Moja kuzynko, cóż to za rycerz, który całą siłą dmie w trąbę?
 — To Tryton — odrzekła.
 Krótkie odpowiedzi Florentyny ciągle brzmiały tonem urazy.
 Młodzieniec zrozumiał, że trzeba powiedzieć jej do ucha coś grzecznego, choć nic nie znaczącego — zwyczajnego w podobnych zdarzeniach. Nachylił się więc ku narzeczonej, lecz, w swojej myśli nie mogąc znaleźć nic lepszego, rzekł:
 — Dlaczego mama pani nosi suknie stare jak nasze babki z czasów Karola VII? Powiedz jej, kuzynko, że to niemodnie i że jej obręcz i laur, któremi ubiera spódnicę, czynią ją podobną do chodzącego ekranu od komina.
 Florentyna wzniosła oczy pełne wyrzutu.
 Jednak poczciwa pani Aloiza, widząc schylonego kawalera, mówiła, bawiąc się książką do nabożeństwa:
 — Jaki czuły obraz miłości!