Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.II.djvu/116

116

WIKTOR HUGO.

 — Może to ta, co tańcuje na rynku? pójdź, kuzynku Febusie, zobaczyć ją.
 W mowie jej i wezwaniu przebijała się chęć pojednania. Kapitan Febus de Châteaupers (bo on to był) wolnym krokiem zbliżył się do balkonu.
 — Patrzaj, — rzecze Florentyna, kładąc rękę na ramieniu Febusa — może poznasz tę małą, czy to nie ona?
 Febus spojrzał i rzekł:
 — Tak, poznaję ją po kozie.
 — O! jaka ładna koza! — mówiła Amelotta, składając ręce.
 — Czy jej rogi rzeczywiście złote? — zapytała Berangera.
 Nie powstając z krzesła, pani Aloiza odezwała się:
 — Czy to nie jedna z tej bandy cyganów, co to przeszłego roku przybyli przez bramę Gribard?
 — Moja mamo, — odpowiedziała łagodnie Florentyna — ta brama dzisiaj nazywa się Piekielną.
 Panna Florentyna wiedziała, jak razi jej narzeczonego przestarzała mowa jej matki. W rzeczy samej kapitan Febus zaczął sobie cicho powtarzać:
 — Brama Gribard! brama Gribard, za Karola VI!
 — Kuzynko! — zawołała Berangera, która niedawno zwróciła oczy na wieże kościoła Panny Maryi. — Co to za czarny mężczyzna stoi tam wysoko?
 Dziewice podniosły oczy. Wistocie jakiś mężczyzna stał oparty na wieży północnej, wychodzącej na plac de Grève. Można było rozpoznać jego strój i widzieć twarz, wspartą na rękach. Stał jak posąg: oczy