Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.II.djvu/117

117

KOŚCIÓŁ PANNY MARYI W PARYŻU.

miał wlepione w plac — i był podobnym do medyolańczyka, który wynalazł gniazdo wróbli.
 — To alchemik — rzecze Florentyna.
 — Dobry masz wzrok, kiedyś go poznała — mówiła panna Gaillefontaine.
 — A jak patrzy na cygankę! — zawołała Dyanna.
 — Biada cygance! — odezwała się Florentyna — nie lubi on cyganów.
 — Szkoda, że na nią patrzy! — dodała Amelotta — ona tak prześlicznie tańcuje.
 — Mój kuzynku, — odezwała się Florentyna — ponieważ ją znasz, każ jej tu przyjść: zabawi nas.
 — Tak, tak! — zawołały dziewice, klaszcząc w ręce.
 — Ale ona pewnie mnie zapomniała — odpowiedział Febus. — Jednak, kiedy panie żądacie, spróbuję. I, wychyliwszy się z balkonu, zawołał: — Mała!
 Cyganka nie bębniła w tej chwili. Zwróciła głowę w stronę, z której głos szedł, wzrok jej padł na Febusa i zatrzymała się.
 — Mała! — powtórzył kapitan i ręką dał znak, aby przyszła.
 Dziewczyna spojrzała, zarumieniła się i, biorąc bębenek pod pachę, przez tłum widzów skierowała się ku domowi, z którego Febus ją przywoływał.
 Pochwili drzwi się uchyliły i cyganka ukazała się na progu — zmieszana, zarumieniona, z oczami spuszczonemi i nie śmiejąca postąpić kroku.
 Berangera klasnęła w ręce.
 Tancerka wciąż stała nieruchoma na progu. Jej