Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.II.djvu/119

119

KOŚCIÓŁ PANNY MARYI W PARYŻU.

 Florentyna odpowiedziała z pewnym rodzajem lekceważenia i wzgardy:
 — Nieszpetna.
 Inne śmiać się zaczęły.
 Nakoniec pani Aloiza, zawistna o córkę, odezwała się do tancerki:
 — Zbliż się, mała.
 — Zbliż się, mała — powtórzyła Berangera z komiczną powagą, jakby osoby dorosłej.
 Cyganka postąpiła ku szlachetnej damie.
 — Piękne dziecię, — rzecze z nadętością Febus, zbliżając się do niej — nie wiem, czyś mię poznała?
 Odpowiedziała, uśmiechając się i podnosząc oczy z niewypowiedzianym wdziękiem:
 — Tak, panie.
 — Dobrą ma pamięć — zrobiła uwagę Florentyna.
 — Aleś wtedy — mówił Febus — potężnego użyła strachu. A mnie czy się przelękłaś?
 — Bynajmniej — odpowiedziała cyganka.
 Było coś w odpowiedziach cyganki, co bolało Florentynę.
 — Zostawiłaś mi, moja kochanko, — mówił kapitan, którego język zaczął się rozwiązywać przy kobiecie z ulicy — wzamian za siebie, dziwnego potwora, garbusa, ślepca, jak mi się zdaje dzwonnika od Panny Maryi. Cudowne rzeczy o nim mi opowiadano, a jak się nazywa, to nawet trudno spamiętać. I on cię chciał porwać!... bardzom ciekawy na co?
 — Nie wiem — odpowiedziała.
 — Ach! to śmiałość! — mówił kapitan. — Jakiś dzwonnik porywa się na zwierzynę dla nas przezna-