Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.II.djvu/120

120

WIKTOR HUGO.

czoną! Ale drogo to opłacił, moja droga. Mistrz Torterue tęgi chłop, i mogę powiedzieć na twoją pociechę, że mu dyabelnie podziurawił skórę.
 — Biedny człowiek! — rzekła cyganka, przypominając sobie scenę u słupa.
 Kapitan roześmiał się nagłos.
 — Do dyabła! toż litość potrzebna, jak dziura w moście. A niech mię...
 Wstrzymał się nagle:
 — Przepraszam panie, o mało mi się głupstwo nie wyrwało.
 — Ach! fe! — zawołała panna Gaillefontaine.
 — Mówi do tej dziewczyny jej właściwym językiem, więc niema się co dziwić — rzekła Florentyna, której gniew wzrastał.
 Złość ta nie zmniejszyła się wcale, gdy widziała kapitana, kręcącego się koło dziewczyny i powtarzającego:
 — Na honor, śliczna dziewczyna.
 — Ależ dziwacznie ubrana! — rzekła Dyanna Christeuil — pokazując piękne ząbki.
 Uwaga ta rzuciła światło w ich umysł. Ujrzały nareszcie stronę ujemną cyganki i, nie mogąc ugryźć piękności, na jej strój się rzuciły.
 — Moja mała, — mówiła Montmichel — jak możesz w takim stroju biegać po ulicach?
 — Taka krótka spódnica! — dodała Gaillefontaine.
 — Moja mała, — mówiła z cierpkością Florentyna — dla twojego złotego pasa gotowi cię sierżanci zaaresztować.