Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.II.djvu/122

122

WIKTOR HUGO.

uśmiechem — widzę, że panom oficerom straży królewskiej podobają się oczy cyganek.
 — Dlaczegóżby nie? — odrzekł Febus.
 Na tę odpowiedź, rzuconą bez zastanowienia, Kolombina śmiać się zaczęła, Dyanna i Amelotta towarzyszyły jej, Florentynie zaś łzy w oczach stanęły.
 Cyganka, która na wyrazy panny Gaillefontaine spuściła oczy ku ziemi, teraz podniosła je rozpromienione radością i dumą, i pełne miłości w Febusa wlepiła. Była piękną w tej chwili.
 Stara dama, uważająca tę scenę, czuła się obrażoną i nie mogła znieść tego dłużej.
 — Najświętsza Panno! — zawołała — a tam co takiego depcze mię po nogach. Ach! przeklęte zwierzę!
 Była to koza, która, szukając swej pani, wpadła do pokoju i zawadziła rogami o fałdy sukni damy, spadające do ziemi.
 Cyganka, nie mówiąc słowa, usunęła zwierzątko.
 — Kózka ma i kopytka złocone! — zawołała Berangera, skacząc z radości.
 Cyganka przyklękła i pieścić kozę zaczęła. Rzekłbyś, że ją za zapomnienie przeprasza.
 Tymczasem Dyanna schyliła się do ucha Kolombiny.
 — Ach, mój Boże! — rzecze — szkoda, że zapomniałam; ta koza ma umieć cudowne sztuki.
 — Moja mała, — rzecze Kolombina — niech nas teraz twoja koza zabawi.
 Dyanna i Kolombina nalegały na cygankę.
 — Każ kozie pokazać jaki cud.