Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.II.djvu/123

123

KOŚCIÓŁ PANNY MARYI W PARYŻU.

 — Nie wiem czego panie żądacie — odpowiedziała tancerka.
 — Sztuki magiczne, cudy, czary!
 — Nie rozumiem — odpowiedziała i zaczęła pieścić kozę, powtarzając: — Dżali! Dżali!
 W tej chwili Florentyna spostrzegła woreczek skórzany, zawieszony na szyi kozy i zapytała:
 — Co to jest?
 Cyganka spojrzała na nią i odpowiedziała z powagą:
 — To moja tajemnica.
 — Chciałabym wiedzieć twoją tajemnicę — pomyślała sobie Florentyna.
 Tymczasem zacna dama powstała z gniewem.
 — Jeżeli ani ty, ani twoja koza nie tańcujecie, — rzekła — nie masz tu co robić.
 Cyganka, nic nie odpowiedziawszy, skierowała się ku drzwiom. Lecz im bardziej do nich się zbliżała, tem bardziej zwalniała kroku. Spojrzała na Febusa i stanęła.
 — Na Boga! — zawołał kapitan — tak się nie odchodzi. Powróć i zatańcz. Moja kochanko, powiedz, jak ci na imię?
 — Esmeralda — odrzekła tancerka.
 Na to dziwaczne imię śmiech powstał między pannami.
 — Szczególne imię, jak na pannę — rzecze Dyanna.
 — Powiadam ci, — mówiła Amelotta — że to czarownica.
 — Moja kochanko, — mówiła pani Aloiza — widać, że twoi rodzice nie skąpali w chrzcielnicy twego imienia.