Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.II.djvu/134

134

WIKTOR HUGO.

 Alchemik podparł brodę na dłoni i zdawał się dumać. Nagle odwrócił się do Grintoira:
 — I przysięgasz mi, że się do niej wcale nie zbliżyłeś?
 — Do kozy?
 — Nie, do tej kobiety.
 — Do mojej żony? nie.
 — A często bywasz z nią sam na sam?
 — Co wieczór.
 Klaudyusz zmrużył powieki.
 — Och! och! Solus cum sola non cogitabuntur orare Pater noster.
 — Na moją duszę; mógłbym zmówić i Pater, i Ave Maria, i Credo in Deum Patrem omnipotentem, a ona nie spojrzałaby na mnie. Teraz, zacny mistrzu, ja mam ci zadać jedno pytanie.
 — Mów.
 — Co ciebie to wszystko obchodzi?
 Blada twarz alchemika zapłoniła się jak lice młodej dziewicy, — przez chwilę nic nie odpowiedział, wkońcu rzekł pomieszany:
 — Słuchaj, panie Piotrze Grintoire. Wiem, że jeszcze nie jesteś złym człowiekiem — i chciałbym, aby ci było dobrze. Pamiętaj, że ciało gubi duszę. Biada ci, jeśli się zbliżysz do tej kobiety.
 — Próbowałem — rzecze Grintoire, drapiąc się w głowę. — Było to pierwszej nocy.
 — Jakto! śmiałeś?
 Czoło alchemika zachmurzyło się.