Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.II.djvu/147

147

KOŚCIÓŁ PANNY MARYI W PARYŻU.

że zeszedł braciszka w niezwykłym mu stanie duszy, i że Klaudyusz o tem wiedzieć nie powinien. To też cofnął się do drzwi niedomkniętych i zaczął suwać nogami, żeby uprzedzić brata o swojem przybyciu.
 — Wejdź! — zawołał alchemik z wewnątrz swej celi — czekałem cię, panie Jakóbie, i dla ciebie drzwi zostawiłem otworem.
 Jan wszedł śmiało. Alchemik, dla którego podobna i w tem miejscu wizyta była nieprzyjemną, rzucił się na krześle.
 — To ty, Janie?
 — Zawsze J — odpowiedział Jan śmiało, zaczerwieniony i wesoły.
 Twarz Klaudyusza przybrała surowy wyraz.
 — Co tutaj robisz?
 — Mój bracie, — odrzekł, starając się przybrać minę przyzwoitą, skromną i pobożną — przyszedłem ciebie prosić...
 — O co?
 — O radę, której potrzebuję. — Jan nie śmiał powiedzieć o pieniądze, których najbardziej potrzebował. Po tem zdaniu zamilkł.
 — Mój kochany, — mówił obojętnie alchemik — jestem z ciebie niezadowolony.
 — Ach! — westchnął Jan.
 Klaudyusz obrócił się na krześle i spojrzał na Jana.
 — Jednak dobrze, żem cię zobaczył.
 Była to straszna przemowa. Jan przygotował się na atak.
 — Janie, zawsze mi coś o tobie złego donoszą.