Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.II.djvu/148

148

WIKTOR HUGO.

Powiedz mi, co znaczy ta zaczepka małego wicehrabiego Ramonchamp?
 — A czemuż — odpowie Jan — ten głupiec najeżdżał koniem na naszych żaków.
 — A dlaczegoś Mahietowi Fargel rozdarł odzież? Tunicam dechiraverunt, jak opiewa skarga.
 — Nędzna kapota! — odrzekł Jan.
 — Skarga mówi tunicam, a nie cappotam. Czy nie umiesz połacinie?
 Jan nic nie odpowiedział.
 — Tak! — mówił alchemik, potrząsając głową. — Oto teraz widzę, że nic nie umiesz. Połacinie zaledwie rozumiesz, syryjskiego nie znasz zupełnie, greckiego nie lubisz...
 Jan śmiało podniósł oczy.
 — Mój bracie, — rzecze — czy pozwolisz, abym ci wytłómaczył wyraz, napisany na murze?
 — Jaki wyraz?
 — ΑΝΑΓ’ΚΗ.
 Lekki rumieniec powlókł lica alchemika, jak dym, wychodzący z wulkanu, objawia ukryte w jego głębi wrzące pierwiastki.
 — A więc... cóż znaczy ten wyraz?
 — Fatalizm.
 Klaudyusz zbladł, a Jan mówił dalej:
 — Wyraz zaś pod spodem Αναγνεία znaczy nieczystość. Widzisz więc, że umiem pogrecku.
 Alchemik milczał. Ta lekcya greckiego w zadumę go wprawiła. Mały Jaś, mający przebiegłość zepsutego dziecięcia, osądził tę chwilę za stosowną do wyrażenia swej prośby; głosem więc łagodnym zaczął: