Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.II.djvu/149

149

KOŚCIÓŁ PANNY MARYI W PARYŻU.

 — Mój kochany bracie, czy mię znienawidziłeś za to, że kilku uliczników pobiłem? Ale widzisz, mój bracie, że umiem pogrecku.
 Jednakże pieszczotliwa ta obłuda nie zrobiła zwyczajnego skutku i czoło alchemika nie wypogodziło się wcale.
 — Więc czegóż chcesz? — rzekł tonem suchym.
 — Czego chcę? — powtórzył Jan śmiało — potrzebuję pieniędzy.
 Na to pewne oświadczenie, fizyognomia alchemika przybrała wyraz nauczycielski i ojcowski.
 — Wiesz, mój Janie, że nasz majątek Tirechappe tylko trzydzieści dziewięć liwrów czyni dochodu. Prawda, to dwa razy więcej jak za braci Paclet, ale to zawsze niewiele.
 — Potrzebuje pieniędzy! — rzekł śmiało Jan.
 — Wiesz, że z tego jeszcze znaczne trzeba opłacać podatki i na nie dotąd nie zebrałem potrzebnej sumy.
 — Potrzebuję pieniędzy — powtórzył trzeci raz Jan.
 — A na co?
 To pytanie obudziło nadzieję w sercu Jana, przybrał więc minkę kocią i łagodną.
 — Mój bracie, Klaudyuszu, — rzecze — nie udawałbym się do ciebie w złym zamiarze. Potrzebuję pieniędzy bynajmniej nie na rospustę, ani na hulanki, ale jedynie na dobry uczynek.
 — Jaki dobry uczynek? — zapytał Klaudyusz zdziwiony.
 — Dwóch moich przyjaciół chciałoby nająć ma-