Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.II.djvu/150

150

WIKTOR HUGO.

mkę dla dziecięcia biednej wdowy; ma to kosztować trzy floreny i chciałbym też mieć w tem udział.
 — A jak się nazywają ci dwaj przyjaciele?
 — Piotr Assommeur i Jan Croque-Oison.
 — Śliczne nazwiska i dużo obiecujące dobrego.
 Prawda zaiste, że Jan złe wybrał nazwiska i zapóźno to spostrzegł.
 — A potem — dodał przebiegły Klaudyusz — cóż to za mamka, która ma kosztować trzy złote?
 Jan odezwał się nareszcie.
 — Kiedy tak, to powiem szczerze. Dziś wieczór chcę być u Izabelli Thierrye w Val-d’amour.
 — Jakto! hultaju — zawołał alchemik.
 — Αναγνεία — rzekł Jan.
 Ta cytata, złośliwie pożyczona z muru, szczególniejsze zrobiła wrażenie. Alchemik przygryzł usta i gniew ukrył w rumieńcu.
 — Idź precz! — rzekł do Jana. — Oczekuję tu pewnej osoby.
 Młodzieniec raz jeszcze próbował szczęścia.
 — Bracie Klaudyuszu, daj mi przynajmniej cokolwiek na życie.
 — Jak daleko postąpiłeś w dekretach Gracyana? — zapytał go Klaudyusz zamiast odpowiedzi.
 — Zgubiłem kajety.
 — A jak stoisz w łacinie?
 — Ukradziono mi Horacyusza.
 — A co się dzieje z Arystotelesem?
 — Na honor, mój bracie, jakiś ojciec kościoła utrzymuje, że Arystoteles jest winien wszystkim herezyom i dlatego nie myślę różnić się z religią.