Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.II.djvu/152

152

WIKTOR HUGO.

 Klaudyusz zmarszczył czoło i mówił:
 — Qui non laborat...
 Jan nie pozwolił mu skończyć.
 — Kiedy tak, — zawołał — pójdę do szynku, będę się bił, tłukł szklanki i kieliszki i umizgał do dziewcząt.
 Rzucił czapkę o ścianę i klasnął palcami.
 Alchemik spojrzał nań ponuro.
 — Janie, ty nie masz duszy.
 — A zatem, według Epikura, brak mi czegoś, co nazwać trudno.
 — Janie, trzeba się poprawić.
 — Do dyabła! — zawołał Jan, rozglądając się po izdebce — tu wszystko razem pomieszane, flaszki i myśli.
 — Janie, ne złej drodze jesteś. Czy wiesz, gdzie ona prowadzi?
 — Do szynku — odpowiedział Jan.
 — Szynk zaś na szubienicę.
 — Szubienica a latarnia — to jedno, i być może, że z taką Diogenes znalazłby człowieka.
 — Ale szubienica prowadzi do piekła.
 — A w piekle dobry ogień.
 — Janie, Janie, zły tego będzie koniec.
 — Ale początek dobry.
 W tej chwili odgłos kroków dał się słyszeć na schodach.
 — Ciszej! — rzekł alchemik, kładąc palec na ustach — mistrz Jakób nadchodzi. — Słuchaj Jehanie, — dodał cicho — niech cię Bóg zachowa, abyś powiedział przed kim o tem, co tu zobaczysz, albo usłyszysz. Schowaj się pod piec i siedź cicho.