Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.II.djvu/35

35

KOŚCIÓŁ PANNY MARYI W PARYŻU.

 — A jak wyglądał w święta Bożego narodzenia na czele izby obrachunkowej!
 — Bogu dzięki! Bogu dzięki.
 — Na której ulicy, panie doktorze, masz twój piękny dom, twój Louwr, na którym napisano przez żarty: a l’abri-cotier.
 — Piękne to wszystko, to prawda, ale dyabelnie kosztuje — o ile domu przybywa, kieszeni ubywa.
 — Alboż nie masz, doktorze, dochodu z więzienia i czynszów z domów. Więzienie to dojna krówka.
 — Moja kancelarya w Poissy nic mi nie przyniosła tego roku.
 — Ale dzierżawy, Friel, Saint-James, St. Germain, zawsze dobre.
 — Dwadzieścia sześć liwrów, ani szeląga więcej.
 — Ale masz pensyę od króla: ta nigdy nie zawiedzie.
 — Tak, zapewne — ale to przeklęte państwo Poligny, tak przechwalane, w najlepszym roku nie daje więcej nad sześćdziesiąt talarów.
 W grzecznościach Klaudyusza było coś szorstkiego, ucinkowego i szyderczego; jego uśmiech smutny i cierpki mówił, że to człowiek zdolny a nieszczęśliwy, który naigrawa się z pomyślności zwyczajnego człowieka. Doktór tego wszakże nie widział.
 — Na moją poczciwość — mówił nakoniec Klaudyusz, ściskając gościowi ręce — bardzo mię cieszy, że pana w zdrowiu oglądam.
 — Dziękuję, panie Klaudyuszu.
 — Apropos, — zawołał Klaudyusz — jakże się miewa wasz królewski chory?