Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.II.djvu/41

41

KOŚCIÓŁ PANNY MARYI W PARYŻU.

 I usiadł na krześle jakby natchniony. — Ojciec Tourangeau patrzył nań w milczeniu. Coictier silił się na uśmiech, wzniósł ramiona i cicho powtarzał:
 — To głupiec!
 — A więc — rzecze nagle Tourangeau — czy pan zrobiłeś złoto?
 — Gdybym je zrobił, — odpowiedział alchemik, pomału wymawiając wyrazy — król francuski nazywałby się Klaudyusz, a nie Ludwik.
 Tourangeau zmrużył powieki.
 — Co mówię? — rzecze Klaudyusz ze wzgardliwym uśmiechem. — Co mi po tronie francuskim, kiedy mogę przywrócić Cesarstwo wschodnie.
 — Wybornie!
 — Och! biedny głupcze — cicho szeptał Coictier.
 Alchemik mówił dalej, zdając się odpowiadać swym myślom:
 — Ale nie, ja jeszcze czołgam się, ranię twarz i kolana o krzemienie drogi podziemnej — ale przeglądam, widzę.
 — Lecz kiedy zrobisz złoto?
 — Nie wątpię, że zrobię, dnia jednak nie oznaczam.
 — Kiedy tak, to Bóg widzi — potrzebuję pieniędzy, i chciałbym umieć czytać w twych księgach. Powiedz mi, zacny mistrzu, czy twoja nauka podoba się Pannie Maryi?
 Na to pytanie Klaudyusz odpowiedział ze spokojną wyższością:
 — A komuż służę?
 — Więc przybierz mię do pomocy.