Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.II.djvu/91

91

KOŚCIÓŁ PANNY MARYI W PARYŻU.

zimnej porze roku. Na pierwszy rzut oka wziąć ją było można za widziadło, na drugi — za posąg.
 Jednak niekiedy jej sine usta, otwierając się do oddechu, drżały; lecz były tak martwe i machinalne, jak liście, któremi wiatr pomiata.
 Z ócz jej smutnych padało niekiedy spojrzenie złowróżbne, wciąż wlepione w jeden róg celi, spojrzenie, które zdawało się wiązać wszystkie ponure myśli do jednego tajemniczego przedmiotu.
 Taką była istota, którą z przyczyny mieszkania nazywano pustelnicą, a z przyczyny ubioru — pokutnicą.
 Trzy kobiety, bo Gerwaza połączyła się z Mahiettą i Edwardą, patrzyły przez okienko. Głowy ich zakryły światło, ale i to nie zwróciło na nie uwagi pokutnicy.
 — Nie przeszkadzajmy jej! — rzecze Edwarda — modli się pewnie.
 Jednak Mahietta ze szczególnym uporem patrzyła na tę głowę uwiędłą i na te oczy zalane łzami.
 — To byłoby szczególne — mówiła cicho.
 Wychyliła głowę przez kraty okna i posłała spojrzenie aż w kąt, w który pustelnica była wpatrzoną.
 Kiedy ją cofnęła napowrót, twarz jej była łzami zalaną.
 — Jak nazywacie tę kobietę? — zapytała Edwardy.
 — Nazywamy ją siostrą Gudulą.
 — A ja — odparła Mahietta — nazywam ją Pakiettą Chante-fleurie.