Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.II.djvu/93

93

KOŚCIÓŁ PANNY MARYI W PARYŻU.

 — Może oślepła — dodała Gerwaza.
 — Może umarła — zakończyła Mahietta.
 To pewna, że, jeżeli dusza nie opuściła tego letargicznego ciała, przynajmniej ukryć się musiała w największą głębię organów.
 — Trzeba — mówiła Edwarda — zostawić placek w okienku; bo jakże ją ocucić?
 Eustachy, którego dotąd zajmował wózek, przez psa ciągniony, spostrzegł, że jego matka i dwie panie patrzą przez okienko; powodowany więc ciekawością, zawołał:
 — Mamo, niechaj i ja zobaczę.
 Na ten głos dziecięcia dźwięczny, świeży, pustelnica wzdrygnęła się — odwróciła głowę z trudnością, chudemi rękami odgarnęła włosy z czoła i spojrzała na dziecię z wyrazem gorzkiej rozpaczy. To spojrzenie było błyskawicą.
 — Ach! Boże! — zawołała nagle kryjąc głowę między kolana — przynajmniej niech obcych dzieci nie widzę.
 — Dzień dobry, pani — rzekło dziecię z powagą.
 Na ten głos drżenie przeszło po ciele pustelnicy; zęby jej szczęknęły, wzniosła głowę, rękami dotknęła stóp i rzekła:
 — Och! jakże zimno!
 — Biedaczko! — mówiła Edwarda z litością — może chcesz ognia?
 Wstrząsnęła głową na znak odmowy.