Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.II.djvu/94

94

WIKTOR HUGO.

 — A więc — mówiła Edwarda, podając jej flaszeczkę — oto hypocras, który cię rozgrzeje: napij się.
 Potrząsnęła głową, spojrzała na Edwardę i odpowiedziała:
 — Wody.
 Edwarda nalegała.
 — Napij się hypokrasu i zjedz placka z ryżu, któryśmy umyślnie dla ciebie upiekły.
 Odepchnęła placek, który jej Mahietta podawała i rzekła:
 — Chleba czarnego.
 Wtedy Gerwaza, zdejmując z siebie chustkę wełnianą, rzekła:
 — To przynajmniej odziej twoje skostniałe ramiona.
 Podobnie jak placka i flaszki odmówiła wzięcia chustki i odpowiedziała:
 — Worek.
 — Ale musisz wiedzieć — mówiła Edwarda — że wczoraj było święto.
 — Wiem — rzekła pokutnica — bo z tego powodu od dwóch dni nie miałam kropli wody.
 Po chwili milczenia zaś dodała:
 — Święto — i zapomniano o mnie. Dlaczegóż świat ma o mnie pamiętać, gdy ja o nim nie myślę? Któż wspomni o zgasłym węglu, o zimnym popiele?
 A jakby strudzona mówieniem, opuściła głowę na kolana.
 Litościwa Edwarda, sądząc, że jeszcze się skarży na zimno, zapytała: