Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.III.djvu/107

103

KOŚCIÓŁ PANNY MARYI W PARYŻU.

 Widział, jak Jan poszedł do okna, znajdującego się w głębi izby, otworzył je, wyjrzał na ulicę i rzekł zamykając:
 — Otóż i noc: mieszczanie zapalają światła, a Pan Bóg gwiazdy.
 Następnie Jan podszedł do stołu, stłukł butelkę na nim stojącą i zawołał:
 — Próżna, niech ją piorun trzaśnie! Izabelo, moja kochanko, gdybyś ty się w beczkę zamieniła, powiedziałbym, że Jowisz ma rozum.
 Ten żarcik rozśmieszył dziewczynę, a Jan wyszedł.
 Klaudyusz, aby go brat nie poznał, rzucił się twarzą na ziemię. Szczęściem ulica była ciemna, a młody człowiek pijany. Ujrzał przecież coś leżącego na ziemi i mówił:
 — Ten widzę dzisiaj wesoło spędził dzień.
 Potrącił nogą Klaudyusza.
 — Pijany na śmierć! — rzekł — prawdziwa pijawka, odsądzoną od beczki. Łysy, widzę — dodał, nachylając się — staruszek. Fortunate senex!
 Później Klaudyusz usłyszał, jak, oddalając się, mówił:
 — Jednakże rozum coś znaczy, i mój brat szczęśliwy, że ma rozum i pieniądze.
 Teraz alchemik podniósł się i biegł co tchu mu stało do kościoła Panny Maryi, którego ogromne wieże rzucały cień na domy.
 Przybywszy na plac de Parvis, zadrżał i nie mógł na gmach wznieść oczu.