Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.III.djvu/118

114

WIKTOR HUGO.

 Z poruszeń ust cyganki Quasimodo sądził, że mu odejść rozkazuje; oddalał się wiec powoli, kulejąc i nie śmiejąc spojrzeć na dziewicę.
 — Chodźże! — zawołała i, widząc, że wciąż się oddala, pobiegła za nim i wzięła go za rękę.
 Czując dotknięcie jej ręki, Quasimodo zadrżał na całem ciele. Wzniósł oko błagalne i, widząc, że go przyzywa do siebie, zajaśniał cały radością i czułością. Chciała go wprowadzić do swej izdebki, ale wejść nie chciał, mówiąc:
 — Sowa nie powinna wchodzić do gniazda skowronka.
 Więc Esmeralda usiadła na swojej pościeli uprzejmie ku niemu zwrócona, a u jej nóg koza usnęła. Oboje przez jakiś czas patrzyli na siebie w milczeniu: on podziwiał jej wdzięki, ona nadzwyczajną jego brzydotę. Cochwila nową w nim jakąś odkrywała ułomność. Spojrzenie jej przenosiło się z krzywych nóg na garb na plecach, z garbu na jedyne oko. Pojąć nie mogła, aby istota tak ułomna żyć mogła. Jednakże tyle było w jej spojrzeniu łagodności, że Quasimodo odważył się przemówić.
 — Kazałaś mi przyjść.
 Na znak potwierdzenia kiwnęła głową i rzekła:
 — Tak.
 Pojął jej skinienie.
 — Niestety!... — rzekł, jakby się wahał skończyć — jestem głuchy.
 — Biedak! — zawołała cyganka z wyrazem życzliwej litości.
 On uśmiechnął się boleśnie.