Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.III.djvu/18

14

WIKTOR HUGO.

 W rzeczy samej byłto kapitan Febus de Châteaupers, który stanął pod domem narzeczonej i klął jak poganin.
 — Na honor, kapitanie, — mówił Jan, biorąc go za rękę — ze szczególniejszym klniesz zapałem.
 — Niech cię piorun trzaśnie! — odpowiedział kapitan.
 — Niech cię samego trzaśnie! — odrzekł Jan — ale skądże to, szanowny kapitanie, taki wylew grzeczności?
 — Przebacz, mój kolego, Janie! — zawołał Febus, ściskając młodzikowi rękę — rozpędzony koń nie zatrzymuje się w jednej chwili. Ilekroć wychodzę od tych gęsi, pełne mam usta przekleństw, i muszę je wypluć, abym się nie udusił.
 — A może się czego napijesz? — zapytał Jan wesoło.
 Kapitan uspokoił się natychmiast.
 — Chętnie, ale nie mam pieniędzy.
 — Ale ja mam.
 — To dobrze. Ale skądże?
 Jan ukazał sakiewkę z powagą i prostotą. Tymczasem alchemik, pożegnawszy Jakóba Charmolu, podszedł do nich i bacznie uważał.
 Febus mówił:
 — Sakiewka u ciebie, to jak księżyc w wodzie. Założyłbym się, żeś tu nakładł kamieni.
 Jan odpowiedział obojętnie:
 — Takiemi kamykami naładowywam swoje kieszenie.