Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.III.djvu/19

15

KOŚCIÓŁ PANNY MARYI W PARYŻU.

 I wypróżnił na dłoń sakiewkę z dumą Rzymianina, który ocalił ojczyznę.
 — A, na Boga! — zawołał Febus — talary! prawdziwe, białe talary! To aż oczy olśniewa!
 Jan stał nieporuszony. Kilka sztuk monety upadło w błoto, które w zapale kapitan chciał podnieść. Jan zatrzymał go.
 — Fe, kapitanie!
 Febus liczył monetę i, odwracając się z powagą do Jana, mówił:
 — Ciekawym, kogoś dziś oporządził?
 Jan cofnął się krok w tył i, patrząc ze wzgardą, odpowiedział:
 — Nie ma potrzeby oporządzać ludzi ten, kto ma brata bogatego — i durnia.
 — Prawda, poczciwy człowiek!
 — A zatem chodźmy! — mówił Jehan.
 — Ale gdzie? — zapytał Febus. — Może pod Jabłko-Ewy?
 — Dajże mi pókój, kapitanie, ja wolę pod Starą-Naukę.
 — Ale zmiłuj się, Janie, tam nic niema dobrego.
 — A niech tam będzie i pod Jabłko-Ewy — rzekł młodzik, biorąc pod rękę kapitana.
 Dwaj przyjaciele udali się w stronę Jabłka-Ewy. Zbytecznem byłoby mówić, że wpierw odszukali wysypane pieniądze i że alchemik poszedł za nimi.
 Szedł za nimi zły i ponury. Czy dlatego, że imię Febus od czasu rozmowy z Grintoirem ustawicznie