Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.III.djvu/20

16

WIKTOR HUGO.

mieszało się do jego myśli? tego nie wiemy; to tylko pewne, że to magiczne imię Phoebus wiodło go za nimi, że podsłuchiwał każdy wyraz ich rozmowy i uważał na najmniejsze poruszenie. Zresztą nic było łatwiejszego jak słyszeć ich rozmowę, bo mówili głośno, nie zważając na przechodzących. Mówili zaś o pojedynkach, o dziewczętach, pijatyce i innych tym podobnych głupstwach.
 Na zakręcie jednej z ulic doszedł ich odgłos bębenka.
 Klaudyusz posłyszał, jak oficer mówił do młodzieńca.
 — Dalej, przyśpieszmy kroku.
 — Dlaczego, Febusie?
 — Lękam się, aby mię cyganka nie zobaczyła.
 — Jaka cyganka?
 — Ta, co ma kozę.
 — Esmeralda?
 — Tak, ona — zawsze zapominam jej imię. Dalej, nie chcę, żeby mię poznała i zaczepiała na ulicy.
 — Alboż ją znasz?
 Tu alchemik usłyszał, jak Febus nagłos się rozśmiał, i widział jak, schylony, mówił coś do ucha Jana.
 — Czyż doprawdy? — zapytał Jan.
 — Na honor! — odpowiedział Febus.
 — Tego wieczora?
 — Dzisiaj.
 — A czyś pewny, że przyjdzie?
 — Czyś oszalał? tu żadnej niema wątpliwości.
 — Kapitanie, szczęśliwym jesteś rycerzem.