Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.III.djvu/26

22

WIKTOR HUGO.

Zdaje mi się, że w kaplicy kolegium jest krzyż srebrny, to lepiej go obedrzyj.
 Cień z pod płaszcza wysunął rękę i oparł ją na ramieniu Febusa; ręka ta była jak szpony orła. Jednocześnie przemówił:
 — Kapitanie Febusie de Châteaupers!
 — Co u dyabła! — rzekł Febus — on zna moje nazwisko.
 — Nietylko znam twoje nazwisko, — mówił cień — ale wiem także, że dzisiaj masz schadzkę.
 — Tak — odpowiedział osłupiały Febus.
 — O siódmej.
 — Za kwadrans.
 — U Falourdelowej.
 — U niej samej.
 — Przy moście świętego Michała.
 — Michała Archanioła.
 — Z kobietą?
 — Confiteor.
 — Która nazywa się...
 — Smeralda, — rzekł Febus wesoło, albowiem trwoga ominęła go zupełnie.
 Na to imię ręka nieznajomego zatrzęsła ramieniem kapitana.
 — Kapitanie Febusie de Châteaupers, kłamiesz!
 Ktoby mógł zobaczyć w tej chwili rozognioną nagle twarz kapitana, gwałtowny skok jego w tył, za pomocą którego się wyrwał z rąk cienia, dumną postawę z jaką pochwycił pałasz, ktoby to wszystko widział, byłby się przestraszył. Było to coś podobnego do walki Don Juana z posągiem komandora.