Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.III.djvu/34

30

WIKTOR HUGO.

wą. Febus! Ach! jak ja lubię twoje imię, twoje ostrogi, twój pałasz. Mój drogi, wyjmij twój pałasz, niech go zobaczę.
 — Dziecinną jesteś! — mówił kapitan, i odpiął z uśmiechem pałasz.
 Cyganka przyglądała się rękojeści, ostrzu; wreszcie pocałowała miecz, mówiąc:
 — To miecz walecznego rycerza, którego kocham.
 Febus skorzystał z chwili, aby pocałować dziewczynę, która się zaczerwieniła jak wiśnia. Alchemik w ciemności zgrzytnął zębami.
 — Febusie, — mówiła cyganka — pozwól mi mówić. Przejdź się troszkę, niech się przypatrzę twojej figurze, niech mi zabrzęczą twoje ostrogi. Ach! jakiś ty piękny!
 Kapitan powstał i z uśmiechem zadowolenia rzekł:
 — Ach! jakżeś dziecinna!... A czyś mnie widziała w paradnym mundurze?
 — Nie — odpowiedziała.
 — Tamten, to dopiero piękny.
 Febus znowu siadł przy niej, ale bliżej, niż przedtem.
 — Słuchaj, moja droga...
 Cyganka z gracyą przytknęła rękę do jego ust.
 — Nie, ja cię słuchać nie będę. Czy mię kochasz? Ja chcę, żebyś mi tylko powiedział, czy mię kochasz?
 — Czy cię kocham, mój aniele! — zawołał kapitan wpół przyklękając. — Moje ciało, moja krew, moja du-