Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.III.djvu/46

42

WIKTOR HUGO.

 — Nie, panie, — odpowiedziała stara — chyba tylko to, że w raporcie nazwano mój dom budą walącą się. Prawda, domy nad mostem nie mają wspaniałej powierzchowności, ale mieszczą w sobie wielu ludzi porządnych, którzy nie mieszkaliby w lada lepiankach czy budach.
 Jeden z urzędników powstał i zawołał:
 — Ciszej! Proszę uważać, że sztylet znaleziono przy obwinionej. Kobieto Falourdel, czyś przyniosła ten liść, w który się talar przemienił?
 — Mam, — odpowiedziała — oto jest.
 Odźwierny podał liść suchy urzędnikowi, który wręczył go prezydującemu, ten prokuratorowi królewskiemu, i tak dalej liść obiegł salę całą.
 — To liść brzozowy — rzekł pan Jakób Charmolue. Nowy dowód czarnoksięstwa.
 Radca odezwał się do Falourdelowej:
 — Dwóch mężczyzn razem weszło do ciebie: czarny, któregoś później widziała na Sekwanie i oficer; — który z nich dał ci talara?
 Stara pomyślała chwilę i rzekła:
 — Oficer.
 Szmer powstał w tłumie.
 — Ach! — pomyślał sobie Grintoire — to zachwiewa moje przekonanie.
 Tymczasem pan Filip Lheulier, adwokat nadzwyczajny królewski, wystąpił.
 — Przypominam prześwietnym sędziom, że w zeznaniu przedśmiertnem zamordowany oświadczył, jako czarny mężczyzna nalegał nań, aby się prędzej z obwinioną zeszedł, że był bez pieniędzy i że otrzymał od