Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.III.djvu/56

52

WIKTOR HUGO.

 — Do wszystkiego! — zawołała nieszczęsna, targana bólem. — Przyznaję! przyznaję się!
 Nie obliczyła sił swoich, przychodząc do inkwizycyi. Biedne dziecko, którego życie było dotychczas wesołe, swobodne, pierwsza zmogła boleść.
 — Ludzkość zmusza mię do powiedzenia ci, — zrobił uwagę prokurator — że, przyznawszy się, tylko śmierci możesz już oczekiwać.
 — Wiem o tem. — I padła na łoże skulona, prawie umierająca.
 Jakób Charmolue podniół głos.
 — Cyganko, a więc przyznajesz się do czarów, sabatów, stosunków z piekłem, upiorami i strzygami?
 — Przyznaję — odpowiedziała tak cicho, że głos ginął w jej piersiach.
 — Przyznajesz, żeś widziała Belzebubowego barana, którego tylko czarownicy widują?
 — Tak.
 — Przyznajesz, żeś czciła głowy Bofonuta, te bałwany Templaryuszów.
 — Tak.
 — Żeś miała stosunki z dyabłem pod postacią kozy.
 — Tak.
 — Nakoniec zeznajesz, żeś za pomocą czarta, znanego pod nazwiskiem zaklętego upiora, zamordowała kapitana Febusa de Châteaupers?
 Spojrzała wkoło osłupiałemi oczyma i odpowiedziała machinalnie:
 — Tak.
 Widocznem było, że wszystkie sprężyny poznania były w niej zdruzgotane.