Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.III.djvu/65

61

KOŚCIÓŁ PANNY MARYI W PARYŻU.

nie rzekła. Rzekłbyś, że dwa posągi wzajem na siebie patrzały. Tylko dwie rzeczy zdawały się żyć w grobowcu: knot lampy, który trzeszczał od wilgoci, i kropla wody, monotonnie ze sklepienia spadająca.
 Uwięziona pierwsza przerwała milczenie:
 — Kto jesteś?
 — Znajomy.
 Wyraz, ton jego wymówienia, głos tego człowieka dreszczem ją przejęły.
 Mężczyzna rzekł ponuro:
 — Czy jesteś przygotowaną?
 — Na co?
 — Na śmierć.
 — Ach! — rzecze — czy zaraz?
 — Jutro.
 Jej głowa, która się była podniosła radośnie, znów opadła na piersi.
 — Tak długo czekać, — rzekła — i dlaczegóż nie dzisiaj?
 — A więc jesteś bardzo nieszczęśliwą? — zapytał po chwili milczenia.
 — Zimno mi — odpowiedziała.
 Dotknęła rękami nóg i szczęknęła zębami.
 Mężczyzna przez swój kaptur zdawał się rozglądać po więzieniu.
 — Bez światła! bez ognia! bez wody! ach! to okropne — rzekł.
 — Tak — odrzekła zdziwiona. — Dzień jest dla wszystkich, dlaczegóż dla mnie noc tylko?
 — A czy wiesz — zapytał mężczyzna — dlaczego tu jesteś?