Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.III.djvu/67

63

KOŚCIÓŁ PANNY MARYI W PARYŻU.

 — Ach! — zawołała, zasłaniając oczy rękami — to on!
 Następnie opuściła ręce, skłoniła głowę, oczy utopiła w ziemię i tak siedziała niema i drżąca.
 Mężczyzna spoglądał na nią okiem jastrzębia, który długo krążył nad skowronkiem, ukrytym w trawie, aż naraz, zwężywszy koło swego lotu, wpada na swoją ofiarę i drgającą trzyma w swych szponach.
 Nieszczęśliwa zaczęła szeptać ledwie dosłyszanym głosem:
 — Dokończ! dokończ! zadaj ostatni raz! — i skuliła głowę w ramiona, jak owca, czekająca uderzenia rzeźniczego obucha.
 — Więc się mnie boisz? — odezwał się nakoniec.
 Ona nic nie odpowiedziała.
 — Masz do mnie wstręt? — powtórzył.
 Usta jej zwarły się, jakby się uśmiechała.
 — Tak — rzekła — kat żartuje z potępionego. — Od dwóch miesięcy mię ściga, grozi, przestrasza. Gdyby nie on, o! mój Boże! jakżebym była szczęśliwą!... To on wtrącił mię w przepaść, to on go zabił!... mego Febusa!
 Tu, zalewając się łzami, wzniosła oczy na mężczyznę i wyrzekła:
 — Nędzniku, cóż ci uczyniłam? za co mię nienawidzisz? co masz przeciwko mnie?
 — Kocham cię! — zawołał mężczyzna.
 Łzy jej zatrzymały się nagle, spojrzała z osłupieniem. On zaś padł przed nią na kolana.
 — Czy słyszysz? ja ciebie kocham! — zawołał powtórnie.