Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.IV.djvu/10

10

WIKTOR HUGO.

 — To szczególniejsze! — rzekł alchemik. — Jednak bogaty mundur pięknym jest.
 Grintoire, widząc swojego mistrza zamyślonym, poszedł podziwiać bramę sąsiedniego domu. Wrócił, klaszcząc w ręce.
 — Gdybyś się, mistrzu, — rzekł — mniej zastanawiał nad pięknością wojskowego stroju, prosiłbym cię, abyś obejrzał tę bramę. Zawsze to mówiłem, że dom pana Aubry ma bramę najpiękniejszą.
 — Piotrze Grintoire, — zapytał alchemik — co zrobiłeś z ową tancerką cygańską?
 — Esmeraldą?... ależ prędko zmieniasz, mistrzu, przedmiot rozmowy.
 — Czyż nie była twoją żoną?
 — Na cztery lata, za pomocą stłuczonego dzbanka. Apropos, — dodał Grintoire, wpatrując się z uśmiechem w twarz alchemika — więc, mistrzu, wciąż jeszcze o niej myślisz?
 — A ty nie myślisz wcale?
 — Mało... tyle mam zatrudnienia. Mój Boże! jakąż prześliczną miała kozę!
 — Przecież ta cyganka ocaliła ci życie?
 — Tak jest, zaprawdę.
 — Cóż się z nią stało? co z nią zrobiłeś?
 — Nie umiem ci, mistrzu, powiedzieć. Sądzę, że ją powiesili.
 — Sądzisz?
 — Nie wiem z pewnością. Kiedy widzę, że mają kogo wieszać, uciekam.
 — Więc tyle tylko wiesz?