Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.IV.djvu/11

11

KOŚCIÓŁ PANNY MARYI W PARYŻU.

 — Mówiono mi, że schroniła się do kościoła Panny Maryi, i że tam jest bezpieczną, co mocno mię cieszy, ale nie wiem czy koza jest przy niej.
 — Ja więcej ci powiem — rzekł Klaudyusz, i głos jego, aż dotąd cichy, stał się grzmiącym. — W rzeczy samej schroniła się do kościoła Panny Maryi, ale za trzy dni sprawiedliwość ją odbierze i będzie powieszoną na placu de Grève. Jest już wyrok parlamentu.
 — To źle — rzekł Grintoire.
 Alchemik w mgnieniu oka ostygł i uspokoił się.
 — A któż, u licha, — rzecze poeta — żądał jej wydania? czy nie można było, aby parlament zostawił ją w spokoju? co to komu szkodzi, że biedna dziewczyna kryje się razem z jaskółkami?
 — Są szatani na świecie — odparł alchemik.
 — To bardzo źle — zrobił uwagę Grintoire.
 Alchemik odparł po chwili milczenia:
 — Więc ona ocaliła ci życie?
 — U poczciwych truandów. Czy tak, czy owak, byłbym powieszonym.
 — A ty nic dla niej nie chcesz zrobić?
 — Chętnie; ale boję się wmieszać w tę piekielną sprawę.
 — Co ci to szkodzi?
 — Co mi szkodzi? mój mistrzu, mnie miłe życie; a przytem dwa dzieła mam zaczęte.
 Alchemik uderzył się w czoło. Mimo udanego spokoju, widać było wewnętrzną walkę.
 — Jak ją ocalić?
 Grintoire mu odpowiedział: