Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.IV.djvu/116

116

WIKTOR HUGO.

 Pustelnica zbladła.
 — O! nieba! co mówisz? zapomniałam, że cię ścigają!... Cóżeś takiego uczyniła?
 — Nie wiem zupełnie — odpowiedziała biedaczka — ale skazano mię na śmierć.
 — Na śmierć! — powtórzyła Gudula, chwiejąc się, — na śmierć! — i wlepiła oczy w swą córkę.
 — Tak, moja matko, chcą mię zabić. Ta szubienica to dla mnie. Ukryj mię, ukryj! ratuj! — wołała przerażona dziewczyna.
 Pustelnica, jakby skamieniała, stała chwil kilka nieruchoma, później na znak powątpiewania potrząsnęła głową i roześmiała się głośno, ale tym swoim śmiechem dawnym, przerażającym:
 — Ha! ha! ha! To sen, co mi tam bajesz! Utraciłam ją przed piętnastu laty i dzisiaj, kiedy taka piękna, tak wyrosła, kiedy mię kocha, mają mi ją odebrać! O! to niepodobna! na to Bóg nie pozwoli.
 Wojsko się zatrzymało i słychać było głos oddalony.
 — Tędy, panie Tristanie! Ten czarny powiedział nam, że ją w Szczurzej-Jamie znajdziemy.
 I znowu zatętniły kopyta.
 Pustelnica wyprostowała się i krzyknęła przeraźliwie:
 — Uciekaj, uciekaj! moje dziecię. To ciebie szukają, to ciebie chcą zabić! To prawda. Okropność! Przekleństwo!
 Wytknęła głowę okienkiem i wnet ją cofnęła.