Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.IV.djvu/117

117

KOŚCIÓŁ PANNY MARYI W PARYŻU.

 — Pozostań, — rzekła, ściskając rękę córki — zostań i nie oddychaj. Wszędzie żołnierze i wyjść już niemożna.
 Oczy jej suche płonęły. Umilkła, biegała po celi, zatrzymywała się niekiedy i darła siwe włosy, które później gryzła zębami. Nagle rzekła:
 — Idą, pomówię z nimi. Ukryj się w kąciku. Powiem im, żeś mi się wymknęła.
 W tej chwili głos alchemika dał się słyszeć:
 — Tędy, kapitanie Châteaupers!
 Na to imię i ten głos Esmeralda, skulona w kącie, zadrżała.
 — Nie ruszaj się! — syknęła Gudula.
 Zaledwie wymówiła te wyrazy, tłum ludu i zbrojnych na koniach stanął przed celą. Matka stanęła w okienku, aby je sobą zasłonić. Widziała ona, jak wojsko uszykowało się na placu Grève, a dowodzący niem pieszo ku niej się zbliżał.
 — Stara, — rzekł — szukamy czarownicy, którą powiesić mamy, i powiadają, że jest u ciebie.
 Biedna matka udała obojętność i odpowiedziała:
 — Nie wiem, co pan chcesz przez to powiedzieć.
 — Cóż, u dyabła! — zawołał inny — ten czarny widzę kłamał. Gdzież on, u licha?
 — Jaśnie oświecony panie, — rzekł żołnierz — znikł właśnie.
 — Stara warjatko, dość tego! — zawołał dowódca — nie kłam. Dano ci do pilnowania czarownicę — gdzieś ją podziała?