Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.IV.djvu/118

118

WIKTOR HUGO.

 Pustelnica, aby nie obudzić podejrzeń, odpowiedziała opryskliwie:
 — Jeżeli o tej dziewczynie mówicie, którą mi dano niedawno do potrzymania, to wam powiem, że mię ukąsiła w rękę i uciekła.
 — Kłamiesz! — zawołał Tristan. — Nazywam się Tristan l’Hermite, rozumiesz? — i, pokazując na szubienicę, dodał: — To nazwisko tam się odbija.
 — Bądź sobie i szatanem, — odrzekła Gudula — ja nie mam przyczyny lękać się ciebie i nic ci nadto nie powiem.
 — Ach! na Boga, to zuchwalstwo!... A to Herod-baba! Więc którędyż czarownica uciekła?
 Gudula odpowiedziała obojętnie:
 — Przez ulicę Mouton, jak sądzę.
 Tristan odwrócił się i wojsku dał znak do pochodu. — Pustelnica odetchnęła.
 — Jaśnie oświecony panie, — rzekł nagle jeden z łuczników — racz zapytać tej starej, dlaczegoto u jej okna wyłamane kraty?
 To pytanie lodem ścisnęło serce nieszczęśliwej matki. Jednak, nie tracąc przytomności, odpowiedziała:
 — Tak było zawsze.
 — Wcale nie! — rzekł łucznik — wczoraj jeszcze tworzyły krzyż.
 Tristan podejrzliwie spojrzał na pokutnicę.
 — Uważam, że stara chce nas wywieść w pole.
 Nieszczęśliwa matka czuła, że wszystko zależy od dobrego udania, i rzekła:
 — Ten człowiek chyba jest pijanym. Już rok minął jak wóz wybił mi kratę.