Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.IV.djvu/119

119

KOŚCIÓŁ PANNY MARYI W PARYŻU.

 — Prawda, — rzekł inny łucznik — sam przy tem byłem.
 Są ludzie, którzy wszystko widzieli. To świadectwo łucznika ożywiło nadzieję pustelnicy, która w tem badaniu Tristana widziała otwierającą się przepaść.
 — Jeżeli to przytrafiło się w przeszłym roku, — zrobił uwagę inny żołnierz — kawałki kraty powinny być dawno uprzątnięte.
 — Prawda, prawda! — rzekł Tristan — a co na to, stara, odpowiesz?
 — Mój Boże! — zawołała z największą boleścią — przysięgam ci, panie, że wóz wyłamał kratę. Wszak słyszałeś, że tamten żołnierz to widział.
 — Hm! — mruknął Tristan.
 — Gdzietam! — mówił żołnierz — ułamki są jeszcze świeże.
 Tristan kiwnął głową. Pustelnica pobladła.
 — Jak dawno, mówisz, krata wyłamana?
 — Miesiąc — rzekła — piętnaście dni. Zresztą nie pamiętam.
 — Wprzódy mówiła, że rok temu — zrobił uwagę żołnierz.
 — To coś w tem jest — rzekł prewot.
 — Jaśnie oświecony panie! — wołała pustelnica, drżąca, aby nie zajrzano przez okno. — Jaśnie oświecony panie, przysięgam, że wóz wyłamał kratę. Niech mię Bóg skarze, jeżeli to nie wóz.
 — Coś zagorąco przysięgasz! — rzekł Tristan z badawczem wejrzeniem.