Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.IV.djvu/121

121

KOŚCIÓŁ PANNY MARYI W PARYŻU.

stelnicy, odwrócił się, zmierzając do swego konia, i mówił:
 — Nie zasnę spokojny, póki tej czarownicy nie powieszę.
 Z wahaniem wkładał nogę w strzemię. Gudula była jakby między życiem i śmiercią, widząc, jak Tristan wokoło rzuca oczami. Nakoniec potrząsnął głową i wsiadł na konia. Serce biednej matki zabiło swobodniej, spojrzała ukradkiem na córkę i rzekła zcicha do siebie.
 — Ocalona!
 Biedne dziecię nie ruszyło się z kąta: nie śmiała oddychać, mając wciąż śmierć przed oczyma. Słyszała całą rozmowę Guduli z Tristanem i każde cierpienie matki w niej się odbiło.
 Gdy wojsko miało odchodzić, posłyszała te wyrazy:
 — Panie Prewocie, jako żołnierz nie mam obowiązku wieszania czarownic. Zrobiłem, co do mnie należało, a teraz zostawiam ciebie i jadę do mojej kompanii.
 Byłto głos Febusa de Châteaupers. Trudno opisać, co się działo w sercu biednej dziewczyny. On był tutaj, jej przyjaciel, jej protektor, jej Febus. Powstała i, nim matka zdołała ją powstrzymać, rzuciła się ku oknu, wołając:
 — Febusie! mój Febusie! do mnie!
 Febus już odjechał ku ulicy Coutellierie; lecz Tristan jeszcze pozostał.
 Z rykiem pustelnica poskoczyła ku córce; odepchnęła ją w tył. Ale już było zapóźno, bo Tristan wszystko widział.