Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.IV.djvu/124

124

WIKTOR HUGO.

 — Jaśnie oświecony panie, którędy wejść?
 — Ależ drzwiami.
 — Niema ich.
 — Więc oknem.
 — Zawązkie.
 — Rozszerzyć je! alboż niema oskardów?
 Z głębi swojej jaskini patrzyła na wszystko nieszczęśliwa matka. Nie spodziewała się już niczego, nic już nie żądała, ale czuła, że nie odda swego dziecięcia.
 Kat poszedł po oskardy i następnie z kilkoma ludźmi wziął się do roboty.
 — Stara, — rzekł prewot — oddaj nam dobrowolnie dziewczynę.
 Spojrzała nań jakby, nie zrozumiała.
 — Co u licha! — mówił Tristan. — Dlaczego bronisz nam powieszenia tej jakiejś czarownicy?
 Biedaczka dziko się roześmiała.
 — Dlaczego bronię? ha! ha! ha! To moja córka.
 Głos, jakim wymówiła te wyrazy, samego nawet Cousina przejął dreszczem.
 — Bardzo mi to przykro, — odezwał się Tristan — ale taki jest rozkaz króla, naszego pana najmiłościwszego.
 Ona wyrzekła z dzikim i boleścią nabrzmiałym śmiechem.
 — I cóż mię twój król może obchodzić? To moja córka!
 — Wybijcie mur — rzekł Tristan.
 Dla rozszerzenia otworu dość było wybić kamień pod okienkiem. Biedna matka, słysząc łoskot,