Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.IV.djvu/128

128

WIKTOR HUGO.

Dwóm kobietom, z których jedna jest matka, a druga córką, każdy chętnie drogę wskaże. Puśćcież nas! jesteśmy z Reims. To niepodobna, żebyście mi moją maleńką zabrali.
 Trudno opowiedzieć całą tę scenę. Nie jesteśmy w stanie dać nawet wyobrażenia o ruchach, tonie, łzach, które nieszczęśliwa matka połykała mówiąc, o łamaniu, to składaniu rąk jak do modlitwy, o uśmiechach, zamierających z rozpaczy, o lamencie, westchnieniach, krzykach trwogi i nadziei wśród słów bezładnych. Kiedy umilkła, Tristan zmarszczył brwi, zapewne dla ukrycia łzy, kręcącej mu się w oku. Zwalczając wszakże słabość, rzekł sucho i obojętnie:
 — Król tak kazał.
 Następnie, schyliwszy się do ucha Cousina, mówił cicho.
 — Kończ prędzej!
 Zapewne czuł, że i jemu zabraknie odwagi.
 Kat i żołnierze weszli do izdebki. Matka żadnego nie stawiała oporu, tylko rzuciła się na ciało córki. Cyganka, widząc zbliżających się żołnierzy, wołała z wyrazem najokropniejszej trwogi:
 — Matko, moja matko, broń mię!
 — Tak, tak, — odrzekła pustelnica — będę cię broniła, bronię cię! I zaczęła ją konwulsyjnie całować.
 Obie tak razem na ziemi — córka, tuląca się do matki, matka, osłaniająca córkę, tworzyły widowisko godne litości i współczucia.
 Cousin wziął młodą dziewczynę pod ramiona. Uczuwszy jego ręce, Esmeralda lekko tylko krzyknęła