Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.IV.djvu/13

13

KOŚCIÓŁ PANNY MARYI W PARYŻU.

 — Słuchaj, panie Piotrze, i pamiętaj, że jej winieneś życie. Powiem ci szczerze myśl moją. Kościół jest dzień i noc strzeżonym i wypuszczają z niego tylko tych, których widzieli wchodzącymi. Możesz więc wejść; zaprowadzę cię do niej. Zamienicie z sobą suknie i...
 — Dotąd bardzo dobrze, — zrobił uwagę filazof — a dalej?
 — Dalej? ona wyjdzie w twojem ubraniu, a ty zostaniesz; może być, że ciebie powieszą, ale ona żyć będzie.
 Grintoire podrapał się w głowę na propozycyę Klaudyusza; wesoła twarz poety zachmurzyła się nieco, jak piękny kraj włoski, gdy go nieprzyjazny wiatr owionie.
 — No i cóż, Grintoirze? — rzekł Klaudyusz.
 — Ja mówię, mój mistrzu, że nie być może, ale napewno mię powieszą.
 — To już do mnie nie należy.
 — Aha!
 — Ależ ona ocaliła ci życie; jestto dług wielki.
 — Dosyć ja mam długów, a nie myślę ich płacić.
 — Ale powinieneś.
 Alchemik mówił z powagą i rozkazująco.
 — Słuchaj, mistrzu, — mówił poeta zmartwiony. — Uparłeś się, jak widzę; ale ja nie widzę potrzeby, żeby mię za kogo innego wieszano.
 — Ciekawym, co cię tak wiąże do życia?
 — Tysiące rzeczy.
 — Jakich?