Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.IV.djvu/16

16

WIKTOR HUGO.

powiedział? Czy koniecznie potrzeba postronka, aby cię zadowolnić?
 Alchemik z niecierpliwości rwał guziki na sukni.
 — Cóż za gaduła! No, ale powiedz mi, jakiż ten twój sposób?
 — Tak, — mówił do siebie Grintoire, macając nos — tak, truandowie zuchy, pokolenie egipskie ją kocha. Nic łatwiejszego!... Na jeden wyraz wykradną ją!...
 — No i cóż? — mówił alchemik.
 — Pójdź, mistrzu, powiem ci zcicha. Jestto pomysł cudowny i obudwu nas wyrwie z kłopotu. Dalibóg, trzeba przyznać, że wcale nie jestem głupi.
 Tu przerwał.
 — A czy koza z nią jest?
 — Jest; a niech cię dyabli porwą!
 — I powiesiliby ją zapewne?
 — A mnie co do kozy?
 — Tak, powiesiliby ją. Przeszłego miesiąca powiesili pstrąga. Kat bardzo to lubi, bo później zjada pododnych wisielców. Szkoda mojej Dżali!
 — Prawdziwym katem ty jesteś! — zawołał alchemik. — Ach! nim porodzisz twoją myśl, trzeba ją obcęgami dobywać.
 — Natychmiast, mistrzu.
 Grintoire schylił się do ucha alchemika i mówił bardzo cicho, rzucając niespokojne wokoło siebie spojrzenia, czy kto nie idzie. Gdy skończył, Klaudyusz wziął go za rękę i rzekł:
 — Dobrze! do jutra.