Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.IV.djvu/43

43

KOŚCIÓŁ PANNY MARYI W PARYŻU.

 Król Tunów brwi zmarszczył.
 — To źle, a Piotr Grintoire?
 — Dowódzco Clopinie, — rzekł Jędruś-Czerwony — jeszcze z Mostu Zamiany umknął.
 Clopin tupnął nogą.
 — A to łotr! — rzekł — sam nas zachęcał, a teraz pierwszy uciekł. Ach! podły gaduła!
 — Dowódzco! — zawołał Jędruś-Czerwony — oto młody Jaś.
 — Bogu dzięki. — rzekł Cłopin. — Lecz cóż on ciągnie, u dyabła!
 W rzeczy samej był to Jan, ciągnący ogromną drabinę, zadyszany jak mrówka przy źdźble słomy.
 — Dzieciaku, — rzekł Clopin, zbliżając się do Jana — a ty co chcesz zrobić z tą drabiną?
 — Już ja wiem, co zrobię! — odrzekł Jan. — Bogu dzięki, że ją dostałem. — To moja znajoma, poczciwa dziewczyna w domu podstarosty, której się zdaje, żem piękny jak Kupido, sama mi ją dała, wyszedłszy do mnie w jednej koszuli. Biedectwo się zawiodło...
 — Wszystko to dobrze, — mówił Clopin — ale na co się to przyda?
 Jan spojrzał na niego złośliwie i klasnął palcami. Wyborny był w tej chwili. Na głowie miał hełm dziwaczny, cały najeżony kolcami.
 — Co z tego będzie? — powtórzył. — Patrzcie, tam wgórze ten oto szereg posągów, które tak głupio wyglądają; nad niemi aż troje drzwi.
 — No i cóż?
 — To galerya królów francuskich.
 — I cóż z tego?