Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.IV.djvu/7

7

KOŚCIÓŁ PANNY MARYI W PARYŻU.

 — Na honor, chyba że nie mam.
 — A co teraz robisz?
 — Widzisz, mój mistrzu, że przypatruję się wykończeniu tej oto płaskorzeźby.
 Alchemik uśmiechnął się, ale uśmiechem, który połowę tylko ust porusza.
 — I to cię bawi?
 — To dla mnie raj! — zawołał Grintoire. I, schylając się ku płaskorzeźbom z wyrazem wielkiego zajęcia rzekł: — Alboż, mistrzu, nie znajdujesz, że wykonanie tej płaskorzeźby zadziwia wielką zręcznością i cierpliwością! Przypatrz się tylko. Czy widziałeś kiedy liście u kapitela bardziej dłutem wypieszczone? To dzieło Jana Maillevin. Nie jestto, prawda, najlepsze dzieło tego artysty, ale widać w niem naiwność i łagodność, wesołość i swobodę postawy figur i lekkość draperyi.
 — Nie przeczę — odrzekł alchemik.
 — A gdybyś, mistrzu, widział wnętrze kaplicy? — zagadnął znowu poeta z zapałem gaduły. — Wszędzie rzeźby! napchano tego, jak liści w główce kapusty.
 Klaudyusz przerwał.
 — A więc jesteś szczęśliwym?
 Grintoire odpowiedział z zapałem.
 — Daję słowo, że jestem. — Najprzód kochałem kobiety, a potem zwierzątka. Teraz kocham kamienie. To równie zabawne jak pierwsze i drugie, a wierniejsze.
 Alchemik potarł czoło. Byłto jego ruch zwyczajny.
 — Czy doprawdy?