Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.IV.djvu/72

72

WIKTOR HUGO.

 — Gieffroy Pincebourde.
 — Zajęcie twe?
 — Hultaj, proszę jegomości.
 — Pocóżeś lazł do tego zakazanego rozruchu?
 Hołotnik machał rękami i patrzał na króla wzrokiem osowiałym. Byłato jedna z owych pał tępych, wktórych rozsądkowi równie wygodnie, jak światłu pod korcem.
 — Nie wiem — odrzekł. — Szli inni, to i ja poszedłem.
 — Czy czasem nie chcieliście napaść i zrabować swojego pana, Starostę Pałacu?
 — Wiem, że coś chcieli wziąć u kogoś. Ot i wszystko.
 Jeden z łuczników pokazał królowi nóż ogrodniczy, znaleziony przy hultaju.
 — Czy to twoja broń? — badał król.
 — A tak, proszę jegomomości, bo ja ogrodnik.
 — Ten zaś człowiek, to twój towarzysz? Poznajesz go? — spytał Ludwik XI, wskazując na drugiego jeńca.
 — Nie. Nie znam go.
 — Dość — powiedział król. I, dawszy znak palcem milczącemu drabowi, nieruchomie stojącemu u drzwi, na którego zwracaliśmy już uwagę czytelnika — Kumie Tristanie! — zawołał — masz oto, to dla ciebie.
 Tristan Hermita pokłonił się. Dał cichy rozkaz dwóm łucznikom, którzy wyprowadzili wnet biednego ogrodnika.
 Król zbliżył się tymczasem do drugiego jeńca, z którego się pot lał kroplami.
 — Nazwisko twe?