Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.IV.djvu/78

78

WIKTOR HUGO.

 — No i cóż, Najjaśnieszy Panie? — odezwał się naraz Jakób Coictier — i gdzież się to podział złośliwy ów atak choroby, dla którego Wasza Królewska Mość kazała mię wołać?
 — O, naprawdę, mój kumie, — odrzekł król — cierpię niezmiernie; w uszach mi dzwoni, w piersi zaś czuję żary, jakby kto darł tam rozpalonemi grabiami.
 Coictier wziął rękę króla i począł mu puls macać z wyrazem pojętnym i znawczym.
 — Patrz, Coppenole — szeptał Rym szewcowi na ucho. — Masz go tu całego: między Tristanem a Coictier. Dla niego lekarz, dla innych kat.
 Badając tętnice królewskie, Coictier przybierał wyraz coraz trwożliwszy. Ludwik XI patrzał nań z niepokojem. Coictier zasępiał się widocznie. Zacny człeczyna, okrom choroby króla, żadnej innej dzierżawy nie posiadał. Wyzyskiwał to, co miał, jak mógł najlepiej.
 — Oho! — mruknął nareszcie — jakoś w rzeczy samej...
 — Nieprawdaż? — mówił król przelękniony.
 — Pulsus creber, anhelans, crepitans, irregularis — ciągnął lekarz.
 — Przez Bóg żywy.
 — Trzech dni dosyć temu lichu, by najmocniejszą konstytucyę...
 — Panno Najświętsza! — zawołał król. — A środek, kumie?
 — Myślę nad nim właśnie, Najjaśniejszy Panie — odpowiedział Coictier.
 Kazał Ludwikowi XI pokazać język, kiwał głową,